بسم الله الرّحمن الرّحیم (۱)

 متقابلاً این مصیبت بزرگ و این حادثه‌ی غم‌بار را که دلهاى یکایک این امّت بزرگ را به درد آورد و حقیقتاً جانهاى مشتاق را سوزانید، به شما آقایان محترم، برادران و خواهران گرامى که از راه‌هاى دور تشریف آوردید اینجا، صمیمانه تسلیت عرض میکنم. از اظهار لطفتان تشکّر میکنم؛ بنده عاجز هستم از اینکه بتوانم پاسخ محبّتها و لطف صمیمانه‌ی شما را بدهم.

مسئله این است که همه‌ی ما ‌ان‌شاءالله‌ به یک نقطه و به یک مرکز متوجّهیم و آن تکلیف الهى است. آنچه ما را در طول این ده سال و چند ماه به اینجا رساند ‌-به این قدرت، به این استحکام، به این صلابت در مقابل دشمنان جهانى- و آنچه ما را قبل از آن، از اختناق، از ضعف، از تفرّق، از ذلّت بیرون آورد و به عزّت اسلام منتهى کرد و انقلاب را پیروز کرد، عامل همه‌ی این پیشرفتها و موفّقیّتها، توجّه به خدا و اتّکال (۲) به خدا بود.مردم ما آن‌وقتى که به برکت راهنمایی‌هاى آن رهبر بزرگ از گرایش مادّى و سرسپردگی‌هاى مادّى بیرون آمدند و به سمت خدا حرکت کردند و راه خدا را بر راه زندگى راحت انتخاب کردند، توانستند انقلاب را به پیروزى برسانند. عامل موفّقیّتهاى رهبر عظیم‌الشّأن ما ‌-آن امام استثنائى بی‌نظیر- هم همین بود که توانست یک اقیانوس عظیمى را این‌طور به حرکت دربیاورد، میلیون‌ها انسان را خدایى کند، راه زندگى را راه اسلامى قرار بدهد، اسلام را ‌-که همه‌ی قدرتهاى دنیا علیه آن بسیج شده بودند- در دنیا عزیز کند، اصلاً معنویّت و ارزشهاى معنوى را ‌-درحالی‌که ده‌ها سال بود در انزوا قرار گرفته بود- در دنیا باز احیا کند. او هم چون مرد خدا بود، او هم چون براى خود کار نمیکرد، خدا به او کمک کرد؛ خدا بنده‌ی صالحش را هدایت کرد؛ خدا به دل او و ذهن او صفا و روشنى داد تا راه را پیدا کند؛ خدا به او جرئت و شهامت داد تا در مقابل دنیایى از دشمن بِایستد؛ خدا با دل او اُنس گرفت تا از روگردانى انسانها در روزگار غربت، وحشت نکند. یک روزى امام ما تنها بود، در غربت بود، در اقلّیّت بود؛ مثل پیغمبران ‌-مثل نوح، مثل ابراهیم- که از تنهایى نترسیدند، وحشت نکردند، خدا را از همه‌ی خلایق بیشتر دانستند و بزرگ‌تر شمردند، او هم از روگردانی‌ها وحشت نکرد، از دشمنی‌ها مرعوب نشد. عامل موفّقیّتهاى او هم همین بود. پس قضیّه این است برادران و خواهران!

 اى بندگان مؤمن خدا که براى خاطر خدا قیام میکنید، حرکت میکنید، اقدام میکنید، شعار میدهید، تصمیم میگیرید، جبهه را پُر میکنید، شهید میدهید، در راه خدا انفاق میکنید، تن‌هایتان را به زحمت می‌اندازید! راز اصلى این است: براى هدف الهى، با وسایل الهى و با تکیه به خدا باید حرکت کرد. حرکتْ به‌هرحال لازم است؛ اگر کسى تکیه به خدا بکند امّا حرکت نکند، این بی‌فایده است؛ اگر کسى حرکت بکند، قیام بکند، امّا تکیه به خدا نکند، این هم بی‌فایده است؛ امّا قیام ‌لله‌، قیام با‌لله‌، تکیه به خدا، این آن عامل پیروزى است، عامل موفّقیّت است. من و شما باید کوشش کنیم این را در خودمان تأمین کنیم. آن‌وقت وحشتها میریزد، ذهنها روشن میشود، دلها قرص میشود، کمبودها و نداشتن‌ها به نظر انسان کوچک می‌آید، حقیر می‌آید؛ مثل مؤمنین صدر اسلام، مثل خود شما در دوران سخت جنگِ هشت‌ساله. این اصل قضیّه است.

 حالا من عرض میکنم یک نگاه بکنید به گذشته، یک نگاه بکنید به آینده. شما به شهرهاى خودتان برمیگردید، هر کدام در میان مردم خودتان کارى دارید؛ چه خانواده‌هاى محترم شهدا، چه علماى عزیز و ائمّه‌ی محترم جمعه و گویندگان حق و پیشروان راه خدا، چه مسئولین سیاسى و دولتى و نهادهاى انقلابى، چه مردم شاغل در بخشهاى مردمى؛ فرق نمیکند. معیار این باشد: یک نگاه بکنید به گذشته؛ این ده سالِ سختى که به برکت رهبرى آن مرد خدایى، آن انسان پیامبرگونه ‌-نه پیامبر؛ باز بهانه‌طلب‌ها و وسواسی‌ها حرف درست نکنند؛ نخیر، امام عزیزمان شاگرد پیغمبران [بود] و حرکت‌کننده به‌گونه‌ی آنان و به روش آنان- [گذشت]، این کارى که او در این ده سال کرد، ماها را از چه گذرگاه‌هاى سختى عبور داد؛ یک نگاهى بکنید به آن ایمانها، فداکاری‌ها، عشقها، خلوصها؛ و دشمنی‌هایى که به جایى نرسید و تهدیدهایى که هرگز عملى نشد و نمیتوانست بشود و بینی‌هایى را که از دشمنان به خاک مالیده شد ‌-به برکت فداکارى شماها- یک مرورى بکنید، همیشه در ذهنتان داشته باشید. بعد یک نگاهى بکنید به آینده؛ آینده‌اى که روشن است؛ آینده‌اى که دشوارى دارد، امّا راه باز است؛ آینده‌اى که دشمنان ما به‌خاطر ضرباتى که بر آنها وارد شده، کمتر از گذشته جرئت میکنند نزدیک بیایند؛ براى یک دستگاه، یک دولت و یک رژیم، خیلى سفاهت لازم است که بخواهد همان کارهاى گذشته را در آینده هم با ملّت ایران بکند؛ صلابت و قدرت مقاومت این ملّت را دیده‌اند.از همان نیرویى که در گذشته به ما کمک کرد، باید براى پیمودن آینده مدد بگیریم؛ یعنى توجّه به خدا، اتّکال به خدا، کمک گرفتن از خدا، خالص کردن نیّتها، حفظ وحدت و یگانگى بین همه‌ی قشرها، کم شمردن مشکلات مادّى. [مشکلات] هست، نه اینکه نیست؛ ولى اگر بخواهیم راه را طى کنیم تا به جایى برسیم که ملّتْ بدون مشکل عمده‌اى زندگى کند، باید از مشکلات عبور کنیم. بالاخره هدفهاى بزرگ ‌-استقلال یک ملّت، رفاه یک ملّت، آزادى یک ملّت- هدفهایى است که راهِ به سمت آنها از مشکلات عبور میکند. بدون تحمّل مشکلات که انسان نمیتواند به اهداف بزرگ نائل بشود. عمده‌ی مشکلات را هم ما پشت سر گذاشتیم. با این روحیه همه‌ی قشرها حرکت کنند.

 هدف همان هدفهایى است که این ده‌ساله گفته‌ایم و امام ما بارها فرموده‌اند: سازش‌ناپذیرى، عیناً همان است ‌-خصومت ما با دشمنانى که خصومتشان با جمهورى اسلامى، با ملّتهاى مستضعف، با اسلام ثابت شده، همان خصومت است- روشها و وسایل، همان روشها و وسایلى است که در گذشته آنها را آزموده‌ایم و آن آزمایشها براى ملّت ما و براى همه‌ی کسانى که قضایاى ما را نگاه میکردند، خوشحال‌کننده و آموزنده بود. پس آینده، آینده‌ی روشنى است؛ باید به سمت این آینده حرکت کنیم. همه باید تلاش کنند، کار کنند؛ همه باید امیدوار باشند؛ امید، شرط اصلى حرکت است. همه باید بدانند که رفتن از این راه، عبور کردن در این راه، همّت و مردانگى یک ملّت انقلابى را میخواهد؛ به چیزهاى کوچک هم سرگرم نشوند و مطمئن باشند که خداى متعال به این ملّت کمک خواهد کرد، راه‌هاى زندگى را به روى این ملّتْ بازتر از باز خواهد کرد، توفیقات خودش را بر این ملّت ‌-که براى او حرکت و قیام میکنند- نازل خواهد کرد. ما در این راه به کمک الهى، به دعاى ولی‌عصر (ارواحنا فداه) و به امدادهاى غیبى معتقد و متّکى هستیم. ما عقیده داریم که دعاى ولی‌عصر (عجّل ا‌لله‌ تعالى فرجه الشّریف و ارواحنا فداه) دل ما را قرص میکند، پاى ما را استوار میکند، راه ما را باز میکند. و امیدواریم ‌ان‌شاءالله‌ در این راه الهى و انقلابى روح مطهّر و مقدّس امام از همه‌ی ما راضى و خشنود باشد.بنده مجدّداً از همه‌ی آقایان محترم و برادران و خواهران عزیز تشکّر میکنم؛ امیدوارم خداوند ‌ان‌شاءالله‌ از همه‌ی شماها این زحمات و تلاشها را قبول کند.

 والسّلام علیکم و‌ رحمة‌الله و‌ برکاته